Een paar maanden geleden mocht ik het in deze kolommen hebben over “Freedom in Jazz”, de Corona-soloplaat van de Canadese gitarist, die sneller kan spelen dan een doorsnee mens kan horen. Vandaag is er een re*issue-CD, die eigenlijk al van 2019 dateert, maar nu pas verdeling krijgt in (West)-Europa: “Originals, (vol. 2)” is helemaal wat de titel belooft. Ruim twintig jaar geleden verscheen het eerste deel en nu worden dus een ander pak opnames uit de periode 1986-1989 bijeengebracht en in opgefriste versie op één schijfje aangeboden.

Tien nummers in totaal staan er op, die ooit op de LP’s “The Way I See You”, “North West” en “Windmill” stonden of die nu pas het daglicht zien, zoals de afsluitende drie, “Yukon”, “Mystic Music” en “Coral Reefs”. Die laatste drie zijn solotracks, waarop je bij uitstek kunt horen wat voor een goeie gitarist Demir is: jawel, hij kan tegen duizelingwekkende snelheid spelen, maar dat snelle spel gaat al gauw vervelen, als de compositie niet deugt en daarin zit ‘m precies de kracht van Demir: hij maakt bijzonder mooie, melodisch straffe nummers, die veel meer zijn dan een aaneenschakeling van noten: dit is jazz-met-global kenmerken: je hoort er de Turkse en Midden-Oosterse roots van de dam in en tegelijk bulken de composities van heel erg aanwezige Amerikaanse invloeden. Tracks 1 tot 5 werden opgenomen met wat je het “vaste” Orhan Demir Trtio zou kunnen noemen: Neil Swanson op bas en Barry Elmes op drums. Zij spelen composities van Demir, maar hoogtepunt van de verzameling is -voor mij althans, de track “Infinity”, die ze met z’n drieën samen uitwerkten.

De tweede sessie, waaruit “Liberty Square” en “Orient Express” op deze compilatie belanden, werd, zijn tevens de meest recente en ze werden ingespeeld door Demir zelf, met Rick Lazaroff op elektrische bas en Jack Vorvis op drums en het leuke aan de CD is, dat je eigenlijk drie aspecten van de itarist ontdekt: de akoestische, de elektrische eb de solo-artiest. Dat geeft naar mijn gevoel een mooi beeld van ’s mans veelzijdigheid en inventiviteit en als je daar dan nog de al geciteerde Covid-plaat bijneemt, dan krijg je bovendien een zicht op de evolutie die Demir in de voorbije dertig jaar heeft doorgemaakt. Die is redelijk spectaculair te noemen, in die zin, dat de aanzet en het talent al de hele tijd aanwezig waren, maar dat de recente soloplaat de uitgepuurde versie laat horen.

Volgende logische stap zou dus een nieuwe trio-plaat moeten worden, zodat we ons oook een beeld kunnen vormen van de evolutie die de gitarist als bandlid heeft doorgemaakt. Ik ben er vrij gerust in, al vraag ik me af hoe het kan, dat iemand van het talent van Demir, niet wereldberoemd is. Mar bon, er wordt duidelijk aan gewerkt en ook deze compilatie is een fijne stap in de goeie richting. Heerlijke muziek van een topgitarist, die tegelijk een meesterlijke componist blijkt te zijn.

(Dani Heyvaert)